Terwijl ik een paar laatste dakpannen naar onderen smijt, zie ik ze staan.
Een echtpaar eind 70. Zij met handtas, hij met rugzakje achterop.
Beiden turen rond. Er wordt gewezen, iets van een historie opgehaald..

"Mogen we even binnen kijken?"
"Natuurlijk" Ik start de rondleiding, heb gaandeweg steeds meer te vragen dan uit te leggen.

"Seit 40..bis 78 haven wie hier gewohnt." Zo vertelt hij breed lachend. Kijk daar lagen de appels te drogen. Hij wijst naar de zolder, laat me de plek zien waar zijn vader destijds een dragende balk heeft verwijderd. 1 klosje resteert.

"Het huis is van rond 1825, direct na Napoleon kregen de mensen het beter" zo vertelt hij.
De vrouw zoekt even en uit haar handtas komen oude foto's tevoorschijn en chocolade voor de kinderen. Even kijk ik benauwd naar al mijn sloopwerk, maar hij stelt mij gerust "Du machst das gut meine junge"

"U broers en zussen, een grote familie?" Zo vraag ik hem. Voor het eerst sinds onze ontmoeting lijkt de breedsprakige Saks wat stil te vallen. Dan vervolgt hij wat moeilijk:
"Das war in 45"

Op de verjaardag van de Fuhrer was daar die noodlottige uitvaart van een u boot. Laatste zinloze kamikazeactie in een zee vol met geallieerden. Ook mijn oudste broer was daarbij. Het werd zijn laatste reis.

Op mijn vraag of hij nog goede herinneringen heeft aan zijn broer, komt het tasje van zijn rug af. Betekenisvol klopt hij erop. "Geschenk fuhr mein vierte gebuhrtstag".
Een rugzak verleden.

Hoe ingewikkeld mensenrechten liggen ervaart men misschien nog wel het pijnlijkst, daar waar zij doorkruist word door het eigen landsbelang.

Turkije, Italië. Waar werelddelen elkaar raken liggen de voorbeelden voor het opscheppen.

Een uitnodiging voor een topoverleg, een vermanend vingertje richting een dictatoriaal regime.
Uiteraard zijn de poortwachters van Europa niet happig op de kritiek van o. a. ons vaderland.

Men voelt zich verongelijkt, neemt politiek de gelegenheid te baat om de invloedssferen uit te breiden.
Schending van internationale grenzen, wangedrag van hen die autoritair regeren:
Europa moet van zich te laten horen.
Verantwoordelijkheid nemen mag echter niet ontbreken.

Angela Merkel houdt de opties nog open. Ziet het belang van een verenigd Europa en streeft naar een open gesprek met Italië.
Wellicht hier en daar een vorm van Realpolitik. Ook dit kan soms zijn vruchten afwerpen.

In ons lokaal bevond zich het venster op de eeuwigheid.

Een verveloos raam van nauwelijks 30 vierkante centimeter.
Het was krap maar voor ons schoolkinderen wellicht net ruim genoeg om te ontsnappen aan de greep van een klaslokaal.

Buiten wat spinrag, afwisselende luchten had de opening niets bijzonders. Wij echter kenden haar geheim.
Achter deze façade kwam een andere universum tevoorschijn zodra onze meester ernaar keek en begon te vertellen.

Hij nam de tijd, gaf als gids rondleidingen in de wereld ver voorbij de beknelling van ons krappe klasje.
Een werkelijkheid waarvan wij het bestaan slechts hadden vermoed.

In die momenten was de hemel van ons.
Hij bevond zich in zijn blikveld en scheen daarmee voor ieder van ons bereikbaar.

Common sense lijkt haar greep op welvarend Britain te verliezen.

Het vlaggenschip der Commonwealth ligt op ramkoers, terwijl aan stuurboord de bal wat heen en weer wordt gekaatst.

In dit ongunstig getij mag Theresa alle zeilen bijzetten. Besprekingen over een niet geheel vrije aftocht zijn gaande, als tweede stuurman Johnson door desertie het spel nog even op scherp zet. Voorzeker, er is zwaar weer op komst.

De gemiddelde Glasgowse kaaskop zal het echter allemaal worst wezen.
"We're one game from our first World Cup Final since 1966 - that's what matters to us. Nothing else." zo quote The Sun gisteren.

Anderen kijken verder. Een Ierse veehouder bijvoorbeeld, bang voor invoerheffingen.
Het is tijd voor koerswijziging en radicale keuzes:
Spelen of varen!

Finding Neverland!

Hoofdstuk 2: Development!

De grote accountancy, de middelmatige bureautjes en de bedrijfsnamen waar je liever helemaal niet mee geassocieerd wenste te worden. Glasgow had het allemaal.

Emily had goed gekozen. Vanaf de start van haar carrière, zo'n twaalf jaar geleden zich enkel gefocust op de grote namen. Die strategie bleek-na lang aandringen-succesvol. 

Geluk, contacten. Met een mix van beiden had ze zich in de kijker gespeeld bij Callan Accountancy Ltd waar ze destijds startte als junior assistant controller. groeide onder leiding van die begeesterende Alister Grant. Voorwaar, geen geringe prestatie voor een twintigjarige.

Binnen tijdsbestek van twee jaar was ze pijlsnel opgeklommen tot project control leader. De vervolgstap liet echter iets te lang op zich wachten. Bovendien wilde ze haar vleugels graag wat breder uitslaan. Wereldwijd opereren. Zo had ze die overstap gemaakt naar het grootste bureau van Schotland. Murray Accountancy.

Daar werd ze teruggezet. Begon van voren af aan als senior assistant controller maar-zo werd haar meegegeven- daar waren development opportunity's in de nabije toekomst. Een worst om naar te happen. 

Voorspellingen waren mooi. Intussen had het acht lange jaren geduurd voor die overstap naar business control leader weer kon worden gemaakt. Prestaties tussentijds waren meer dan uitstekend geweest. De vraag was waarom dit niet leidde tot progressie? Ze had een donkerbruin vermoeden.

Binnen de organisatie streefde de ene na de andere jongeman haar voorbij, zo ook ene Roy Matheson, haar leidinggevende van dit moment. Je kon je lelijk in vergissen. Masculiene trekjes binnen een bedrijf.

Toen Mc Lanachan de lift binnenstapte trilde ze even. Haar fijn gelakte nagels kozen zorgvuldig nummer tien. Een blik op de i Phone vertelde dat ze precies op tijd was. Zoals gewoonlijk. De weg naar de top kende wat hobbels. Diverse collega's stapten in en uit. Hier en daar een korte groet. Geen gesprek en meest neutrale gezichten. Een enkeling kleedde haar optisch uit.

Boven stond Glenn Boyd. Headpartner bij Murray Accountancy sinds de dag dat ze hier werkte. Verwacht had ze hem niet bij deze meeting. Een regelmatig dieet van Scotch en late feestjes maakte Glenns aanwezigheid op dit vroege uur erg uitzonderlijk. Zijn presentie was de alarmbel. She was in big trouble. 

Wat vormelijk gaf hij haar een hand, trok iets, dat moest doorgaan voor een wellevende glimlach en ging haar voor door de dikke glazen paneeldeuren.

"Welkom..." Zei Glenn nogmaals formeel terwijl hij galant een ruime zetel voor haar naar achter schoof. Emily keek de kring eens rond. Peilde de stemming. Twelf Scottish Knights. Voor het eerst sinds weken was de club voltallig. Roy Matheson nam het woord.

"Beste Emily. Ik weet hoe je voorbereidt op een lastig gesprek, deze ruimte binnenkwam en ik heb je-ik zeg het maar eerlijk- om de tuin geleidt met een verkeerde voorstelling van zaken. 

"De board heeft je voorgedragen. Er is een stemming geweest en unaniem is besloten je te benoemen tot Manager finance Oil and Gas. Je cruciale rol als sparringpartners binnen the Economic Development Board is niet onopgemerkt gebleven."

Ze knikte, begreep dat laatste zin gelijkstond aan zoiets als excuses voor een te lang uitgestelde promotie en liet de boodschap even binnenkomen. Waarom in vredesnaam nu juist Oil and Gas? Ze was gespecialiseerd in de agrarische hoek. 

Totaal ander verloop van gesprek binnen deze meeting, bracht haar één moment uit balans. "En jij dan, Roy?" Vroeg ze om haar ongemak te verbergen. "Dit is toch jouw positie?"

Hij trok een wat droevig gezicht en stak beide armen omhoog. 'Ik moet me melden bij the board" Zei hij treurig. "Promotie dus" Voegde hij er verduidelijkend aan toe. Ze knikte, voelde de rode vlekken in haar hals opkomen en besloot gelijk spijkers met koppen te slaan.

"Even nog over dat contract!" Zei ze. Hij knipoogde.. "Your first own Approval... Natuurlijk." Royaal pakte hij de betreffende order en schoof gelijktijdig een indrukwekkende Zilveren pen inhaar richting. "Voor jou Emily" Zei hij. Ze protesteerde, dacht één moment aan die financiële vraagtekens rondom de Derivaten waarover nog geen uitleg was gegeven .. 

"Maar Roy, die specifieke Terms and Conditions rondom Abu Dhabi.. Ik heb mister Ross nog niet gespro." Hij wuifde geruststellend.. "Ik heb al gebeld natuurlijk. Is voor elkaar! Hier zijn de door hem opgestuurde papieren. Je krijgt een inwerkperiode van een maand of vijf. Ikzelf teken uiteindelijk ook nog af." Gerustgesteld zette ze haar signature. Hij pakte het papier op en stopte het in het dossier terug.

Glenn Boyd, Neill, Math, Gillis en Mohammed Aakarshan. Het hele rijtje kwam haar gelukwensen. Vertellen dat haar droom nu dan toch eindelijk werkelijkheid was geworden. Voor wat haarzelf betreft: De bijeenkomst voelde als één grote act. Enfin.. Doelen gerealiseerd. Hier was wat bereikt. Landen zou wel komen na het weekend.

Zoals altijd werd het best voor het laatst bewaard. Wat strompelend kwam hij naar haar toe. Vieze oude Gillis.De wat al te uitgebreide omhelsing was haar niet onbekend. "Mag ik je een advies geven" De hand op haar schouder voelde onprettig maar dit keer liet ze het zich aanleunen." Ga lekker naar huis, geniet van de rest van deze mistige dag. Je hebt genoeg om over na te denken." Ze knikte gelaten, stapte wat verdwaasd door de glazen deuren naar buiten.

In de lift gingen gedachten terug. Waar was het allemaal begonnen? Callan Accountancy Ltd, Alister Grant,ver daarvoor in Aberdeen. Nog steeds had ze enkele contacten. In een soort van een opwelling besloot ze haar vriendin Isla te bellen. Clifton Road number ten. Vanmiddag even samen uitwaaien bij zee, bijkletsen. Het was te lang geleden.

Nadat Emily was vertrokken werden de glazen deuren van de boardroom hermetisch gesloten. Gezichtsuitdrukkingen leken te veranderen. Er werd nog lang vergaderd die betreffende vrijdag.   

Terwijl het licht door half geblindeerde ramen langzaam sterker werd, ontwaakte Emily. Onder lichte druk zoals altijd. Een ouderwetse wekker. Stipt en dwingend rinkelend met haar twee bellen. Ze deden haar onwillekeurig denken aan de St Nicholas Church in Aberdeen. Memories from the past. Dit setje als eerste harde leermeester iedere morgen.

Sinds de middelbare school had ze gehoorzaamd maar dit ging niet vanzelf. Een proces van nablijven, leerkrachten om haar vingers winden en uiteindelijk aanlopen tegen een onvermijdelijke schorsing. Niet opstaan was haar laksheid..maar..Ze had geluk gehad. 

Op een cruciaal punt was daar die verhuizing van Aberdeen naar Glasgow en de onverwachte tweede kans was met beide handen aangegrepen.

Sinds die tijd wist ze het. Nooit ging iets ooit vanzelf. Succes bereikte je na diverse keren moeizaam op je bek gaan. Even grinnikte ze, schoof haar welgevormde benen over de rand van haar bed en gleed elegant uit haar pyjama. Bang om door het open raam te worden gezien was ze niet. 

Mist hing-zoals vaker-als metershoge dikke deken tussen de huizen. Eén moment, gedachteloos, volgden haar vingers de curve van haar bh, haar malend hoofd bij punt 1 op de werkagenda en de tweede leermeester van deze ochtend

Zakelijke besprekingen met Roy vanochtend. De vent die haar het meest gestolen kon worden. De hiërarchische sadist zetelde op de tiende. Noodlot was nietsontziend. Helaas was deze man ook nog eens haar baas. 

Ze zou dat donkere mantelpakje aandoen vandaag, zo besloot ze. Resoluut trok ze het gekozen exemplaar van de hanger. Iets moest haar zekerheid brengen in die chaos van dat hermetisch gesloten mannenbolwerk daarboven! Zeker tegenover Roy!

Wat ze te vertellen had was een moeilijk verhaal rondom een olieproducent. Mister Ross. Gisteren nog had ze met hem aan de lijn gehangen. 

Contracten met Abu Dhabi. Terms and Conditions waren niet 100 procent helder en Roy de specialist, leek van zins om haar daar eens flink over door te zagen. Eigenaardig eigenlijk dat nu juist deze klus in haar schoenen was geschoven! Gevoelige materie rondom Olieplatforms en toeleveranciers hield Roy in de regel strikt voor zichzelf.

De tiende, ze zuchtte. Vanzelfsprekend vormde die bovenste afdeling the board room. Vriendjes, sociaal leven. Alles wat voor leeftijdsgenootjes van groot belang was opzij gezet die afgelopen twaalf jaar. Positie was de droom waarvoor alles moest wijken. Lichte flirtations en one night stands had ze toegelaten. Een livestyle naar het hoogtepunt van zo'n top carrière zou brengen. Tot nu toe echter zonder resultaat. 

Hoewel. Laatst was ze aangetrokken als Sparringspartner van the Economic Development Board. Een mond vol lucht maar wellicht een mogelijkheid.

Terwijl ze de trap afliep telde ze zachtjes. Exact op de negende tree sloeg de waterkoker af. Perfecte timing. Geen full English, alleen een snelle cup of tea. Per slot van rekening moest ze op haar lijn letten. 

Vijf minuten en dan door de voordeur richting het werk. West St 8, haar woonadres. Niet bepaald een mooie straat, wel helemaal van haar. Ze grinnikte...

"Nummer acht, onderweg naar tien. Even dacht ze aan the board room. Ver lopen hoefde ze niet. Zelfs met deze dichte mist kon ze het volgende huis bijna zien liggen.

"Ik hou van je" 

 Gespannen leunend over de enigszins aftandse bar, keek ik haar aan. Mijn kruk kraakte, leek lijfelijke stress, nervositeit te vertolken in dat moment waarop de woorden alles of niets, me als zeer toepasselijk voor de geest zweefden. 

Ik was bang voor wat ging komen, staarde enigszins glazig naar haar lege ogen en vroeg me gelijktijdig af hoe goed ik mijzelf doorgrondde in die ontboezemde bekentenis.

Ontmoeting, nimmer gezocht van mijn kant, transformeerde mij. Ze was charmant, zoveel was duidelijk. Speels en lichtzinnig in haar eenzijdige overrompeling. Een eerste handdruk was aangepakt. Onverwacht strelende vingers, amoureus glijdend door de niet geheel willoze palm van mijn hand. Ze nodigden naar iets dat mij toescheen als een onzekere uitkomst.

Na mijn onverbloemde aanzoek pakte ze me verder in. Haar aanraking, lichtjes, was opwindender dan innige omarmingen ooit konden zijn, lieten me evenwel niets bezitten van dat wat ik me gretig toe-eigenen wilde. 

Terwijl ik haar wanhopig claimde, kreeg haar blik iets vluchtigs. Toen haar telefoon rinkelde wist ik me onderbroken. "Momentje lieverd" zei ze. Haar vingers beroerden mijn pols terwijl ze opstond en richting de tussendeur liep, die bar van restaurantgedeelte scheidde.

Ik volgde, zag in mistige waas hoe ze speels mijn alter ego onder handen nam. Zijn kruk kraakte terwijl vingers amoureus door de niet geheel willoze kam van zijn haar gleden. Déjà vu als uitkomst. Ik draaide me om, legde geld op de bar, betaalde de prijs...

Een teddybeer was het niet,
onze oud-premier. Een grofbesneden gelaat dat eerder imitatielust dan vertedering opriep. Hooguit die grijnzende glimlach, de spreekwoordelijke boer met kiespijn. Niet ieder volksvertegenwoordiger is publiekslieveling.

Het pakket aan financiële middelen bij aanvang was zeer beperkt.
Oliecrisis, bezuiniging en aanpak van werkloosheid kenmerkten Lubbers' dynastie. Hierin onderscheidde hij zich als multi-getalenteerd man die met fenomenale dossierkennis op diverse beleidsterreinen kon meedenken.
Een persoonlijkheid, voorwaar!

Terwijl Halbe zijn fantastische koffers pakt, zich al struikelend over eigen afwezigheid richting parlementaire uitgang begeeft, valt nieuws van Ruuds overlijden op mijn digitale deurmat. Destijds kernraketten, nu vermeend groot Rusland gedachtegoed. Rutte aaibaar en vertederend, ik vergelijk maar hoor in zijn gestotterde excuses zo weinig Lubberiaans.

Nederland, houdt één minuut stilte! Een groot staatsman is ons ontvallen!

Ik moet u iets bekennen... Ik heb het niet zo op vreemdelingen...

Waar hem dat in zit?
Wel ... spreekt voor zich!! Men kent de gangbare taal niet, houdt er andere gewoontes op na, stoort op uren waarin ik slapen wil. Kortom... ontneemt me mijn comfort zone.

Mijn broer is anders, neemt er zelfs één in huis, laat medemensen delen in dit geluk door de asielzoeker bij zijn familieleden te droppen... En ik... Ik zei ja... Het stramien van deze week in notendop.

Hulde voor hen die het uithouden. De onbaatzuchtigen die in totale zelfopoffering, zich bij nacht en ontij door polders laten slepen, zelfs liefde opvatten voor zo'n trouwe viervoeter.

Voor wat mij betreft... Ik ben er klaar mee.... Pokkehond!! 

Rondom bepaalde figuren verliest het alledaagse leven even haar gewone gang. Zij vormen het middelpunt op schilderijen, staan in stadspoorten, meestal vaal gekleed, soms voorzien van hoed of unieke puntmuts die wonderwel lijkt te passen bij hun zonderlinge verschijning. De marskramer... Een uitgestorven soort... Hoewel....

Een enkele keer kom je er nog één tegen. Zo'n mysterieuze vreemdeling.
Nu eens is hij hier, dan weer elders ter plaatse. Reizend, altijd weer tussen heden en ongewis morgen. Nimmer buiten de werkelijkheid en toch altijd weer ongrijpbaar. Hij vormt de fascinatie van kinderen en de ramp voor eenieder die hem in wil plannen. 

Zijn geheim? Niet zijn koopwaar of verhaal. Hij bezit slechts zichzelf en heeft daarmee altijd weer meer in zijn mars.

"Nee! Vandaag niet!" Ze staat, zo voel ik. De items waarover ik zojuist m'n oordeel heb geveld in beide handen

Hoekige hakken schrapen demonstratief parket bij elkaar en wanneer ik omkijk, trekt madame haar gezicht in azijnstand. "Net d'r moeder" denk ik ondeugend.

Vandaag is ze er niet. Een spannende conferentie houdt mama twee dagen in de luwte. Guess who's responsible for de broodnodige opvoeding van onze -zo erfelijk belaste- spruiten?

Weleens een wedstrijd verloren voordat er is gespeeld? Ik wel!! "Van mama mag dit altijd" Beng... 6-0.

Eén ding is zeker: De geest is uit de fles. Geen kurk die deze luim er nog in houdt. "Nou goed, trek die rolschaatsen maar aan dan!" Zucht ik.

Ze lacht lief

Dat wat aan papier is toevertrouwd, reeds is verrezen voor het geestesoog, wordt vreemd genoeg slechts magie door praktische realisering ervan. Gaudi's droom.

Visie wordt werkelijkheid maar slechts bij bloed zweet en tranen van vele werknemers. Bouwwerkzaamheden op handen voor decennia in verre toekomst.

Terwijl ik schrijf leidt youtube zijn eigen leven, kiest at random voorkeursnummers uit mijn playlist. The Oak Ridge Boys dit keer. "I'm working on a building. We'll I never get tired, tired, tired working on a building for my Lord. I'm going up to heaven to get my reward." Noem het toeval.

1886 een idee. Nooit zag Antoni Gaudi de voltooiing van zijn levenswerk. 2026, het jaar van laatste praktische troffel.
Aanschouw het Godshuis, Sagrada Familia

Goede morgen meneer Jansen. Kijk eens aan, al wakker? Langzaam wordt een verduisteringsgordijn opengeschoven, toch schijnt zijn wereld met de inval van het licht, de samenhang maar niet te kunnen vinden.

Het hoofd voelt massief, beton waarin elke vorm van wapening inmiddels ontbreekt. Kwiek wordt hij uit bed gehesen, tegen zijn bureau aangepoot. Voor hem dat bakje visitekaartjes. M.A. Een titel. Vaag dringt tot hem door dat dit stuk papier ooit samenviel met althans een deel van zijn persoonlijkheid.

"En meneer Jansen? Welke dag is het vandaag?"

Lastige promotiecommissie dit keer! Maandag,zondag? Goed antwoord als dat lot uit de loterij.

Daarnet wist hij het nog! Was wetenschap omlijnd door dat creatieve raamwerk van jarenlang opgebouwde dwarsverbanden.

Hora Est..

Meneer Alzheimer!

"Hoe komt het dat hoogwaardigheidsbekleders zo vaak handelen in strijd met wat de rede of het welbegrepen eigenbelang hen influistert?" (Barbara Tuchman "Mars der dwaasheid" 1984)

Ooit las ik dit meesterwerk van de hand van deze Amerikaanse historica.... Vlammend beschreven hierin, de bestuurlijke dwaasheid van Troje tot aan Vietnam. Historische duiding met profetisch vergezicht, wellicht. Dwaasheid immers, blijft altijd regeren...

Onder dreigende slagschaduw van een afkerend, van staalmarkt verstoten China, speelt Trump zijn rol als Rehabeam de 2e...
"They will be met with fire and fury..." Een eigentijdse vertaling van de "kastijding met Schorpioenen..." voor Korea...
Trump kent als antecedent diverse anaforen. Rehabeam, Nixon, George drie.

Eén les lijkt telkens weer moeilijk... Om Sting eens aan te halen "There's no such thing as a winnable war"